European Blues Challenge #9 dag 2 Coliseu Michaelense - Ponta Delgada (São Miguel Island) Azoren (05-04-2019) reporter & photo credits: Rootsville info organisation: Santa Maria Blues info EBC: European Blues Challenge © Rootsville 2019

Vrijdag 5 april...and ready for the blues. Vanavond de eerste officiele dag van de "European Blues Challenge" op het programma. Eerst en vooral nog een bezoekje aan de "Blues Market" met achteraf enkele free (?) podia door de deelnemende bands. Het eerste podium was voorbehouden voor het "Budda Blues Power" trio en die stonden nog vers in het geheugen gegrift. Aan het tweede podium was het consternatie alom want ondanks de goedkeuring van de burgervader van "Ponta Delgada" stelde de pastoor zijn vete. Ergens wel begrijpelijk want het podium stond recht tegenover de ingang van de kerk en er zou rond 06.00PM een mis worden gehouden.

Dan maar verder richting laatste podium waar we de Deense en Noorse inzendingen aan het werk konden horen. Beiden sterk maar mijn inziens was de Deense "Trainman Blues" net ietsje beter. Meer authentieke blues tegenover het Bo Diddley rifje van de Noorse "Geir Berthuessen Blues Express". Deze middag was er al de lunch en na het "Blues Dinner" ging het all dressed up richting "Coliseu Michaelense". De kwaliteit van het eten was terug in steigende lijn en zo konden we het terug positief bebijken. Vanavond ook de eerste 11 bands waaronder onze eigenste "Black Cat Biscuit" en die hedden onze Belgische delegatie voorzien van gepersonaliseerde T-shirts. De place to be is een statige concertzaal in het hartje van Ponta Delgada, en gelukkig maar op wandelafstand van het hotel. Eerst nog de nodige obligate speeches alvorens we met het eigenlijke programma van start kunnen gaan. De "MC's" waren dezelfd , José en die madam.

Trainman Blues (DK) en Geir Berthuessen Blues Express (N) op de buiten podia

Diegene die de zware taak voor de kiezen krijgen om de spits af te bijten is de uit Hongarije afkomstige bluesband "György Ferenczi and The Rackajam". De bezetting van deze band bestaat uit György Ferencz (harmonica, violin, vocals), Ádám Apáti (bass guitar, vocals), Zsolt Pintér (mandolin, vocals), Gábor Bizják (french horn, vocals) en Miklós Jankó (cajon, vocals). Rackajam is een van de meest populaire en verzorgde acts op de Hongaarse en Oost-Europese scene van vandaag! De oprichter van de band is György Ferenczi, wiens diatonische blues-harp geluid over heel Europa wordt geprezen en zijn onmiddellijk herkenbare geluid en pure stijl maken van elke uitvoering een unieke ervaring! Met hun voornamelijk akoestische instrumenten respecteren ze de Hongaarse traditie en brengen een mix van blues en folk. Het leek er even op dat we op een conventie van volksliederen waren aanbeland Zij hadden er plezier in, wij snapten er geen jota van.

Tweede band aan het werk vanavond zijn de Portugese "Delta Blues Riders". Zij komen uit Oporto en nemen ons mee naar de Mississippi blues. Ze worden beschouwd als de beste bluesmuzikanten in Portugal en hebben gespeeld met grote internationale namen zoals: Pat "Mother Blues" Cohen (New Orleans), Diunna Greenleaf (Texas), Slam Allen (New York), Connie Lush (VK) ), Zakiya Hooker (dochter van John Lee Hooker) en Mable John (zanger Ray Charles). Deze horseman of the blues bestaan uit Paulo Veloso (lead vocals, piano, acoutic guitar, resonator guitar), Jorge Loura (electric guitar), Ricardo Melo (bass) en Miguel Pardal (drums). na het folky werk van gisteren een meer realistischere benadering van de blues.

Met een shuffle als "What You Want Me To Do" krijgen we hier het relaas over zijn ex-vrouw en met Jimmy Reed's "Big Boss Man" uit 1960 begaven ze zich let een cover op dun ijs. Gelukkig klokten ze nog af met een eigen nummer 'The Drifter".

Met de derde band vanavond zijn we al toe aan onze Belgische inzending en lauereaten van de "Belgian Blues Challenge 2018" die werd gehouden in Haacht in samenwerking met "Swing Wespelaar". "Black Cat Biscuit" hebben nog maar recent hun release gehouden van hun debuutalbum "That's How The Cookie Crumble" (album report). Ieder lid van de band heeft in het verleden al hun strepen verdient in de Belgische en Nederlandse bluesscène. Deze cookies zijn Bart 'Yasser' Arnauts ( lead vocals, guitar), Patrick ‘P. Daddy Alley’ Indestege (backing vocals,  double bass, el. bass, washboard), Jeffrey 'Jr' Gijbels (drums), Stanley Patty (lead guitar) en Mark 'Mighty Mark' Sepanski (backing vocals, blues harp). Eén van de sterke eigenschappen van deze band is dat het spelen van "covers" niet in hun woordenboek staat en dus zullen ze op de criteria originaliteit en podium précense zonder meer hoog scoren, toch als de juryleden aandachtig blijven :-). Uiteraard zullen ook de aanwezigen uit Nederland de nodige support geven want tenslotte is er ook een "Ollander" in de band in de persoon van string bender Stanley Patty.

Doordat we werden aangekleed door Yasser & co konden we zo onze Belgische delegatie herkenbaar maken met de "Black Cat Bisquit" original T-Shirt en zo zat de ambiance er meteen in. Met hun "Train 66" konden ze zo ook meteen de andere landen overtuigen en voelden deze koekjes zich meteen goed in hun vel. Uiteraard kon hun uitgebrachte single "Parrot Woman" niet ontbreken en na hun outswinger stonden er nog 10 seconden over op de klok en profileerden ze zichzelf hier toch wel als titel kandidaat. Opmerkelijk feit is nog dat Yasser hier zijn beste Portugees kwam boven te halen waarvoor obrigado ;-)

Número quatro op de lijst staat Rares Totu’s Midnight Sun uit Roemenië. Frontman van deze band is gitarist Rares Totu en met toetsenist Cosmin Farcas werkt hij als samen sinds 2006. het verleden met drummer Adrian Tetrade gaat zelfs al terug tot de 80-tiger jaren. In die periode werd Rares Totu zelfs uitgeroepen tot "Elected Guitar Player of the Year" in zijn land. Hij heeft altijd wel een zwak voor de blues gehad en damen met vocaliste Aminda Nomade en bassist Alin Neagoe zullen ze dit ook laten blijken her vanavond.

Wij beginnen eraan met het mooie "Nobody's Fault But Mine" van Blind Willie Johnson uit 1927. Na "Lay Down On Me" krijgen we terug een cover in de vorm van "Feels Like Rain" en dat kennen ze hier allemaal. "Mooi maar maar voor de wedstrijd teveel covers.

Met telkens maar 20 minuten speeltijd zijn we zo al toe aan número cinqo en komen we met Hilbert's Problems aan in Estonië. Deze "Hilbert's Problems" is een stevige blues-rock band met roots in Tallinn. Sinds 2014 delen deze vijf rockers hun passie voor blues en rock met het voornamelijk spelen van eigen werk. De band bestaat uit Siim Türnpuu (vocals), Indrek Paavo (guitar ), Ivo Lõiv (guitar), Tanel Assmann (bass) en Joonas Peensalu (drums).

De podium présence kwam voornaamelijk van zanger Siim Türnpuu die met hun "Cold Rain" wel enige indruk op me achterliet. Voorterffelijke blues uit een voor ons ongekend bluesland.

Met The Smooth Gentlemen zitten we aan de inzending van Polen. Bartek Szopinski (keys), Piotr Bienkiewicz (guitar) en Milosz Szulkowski (drums). Het is een trio van oud gedienden in de Poolse muziek scène en brengen een mix van blues en soul. Bartek Szopinski mocht in Polen reeds 11 maal de titel van "Pianist of The Year" ontvangen en dus hebben we hier iemand met heel wat ervaring. Benieuwd of hun soms energieke sound de jury kan overtuigen op deze vrijdagavond ;-)

Deze drie "Hip Dressing Fellas" komen meteen ook aardig uit de hoek en laten het ook swingen. Zeker hun "Smooth Gentlemen Boogie" komt krachtig binnen en als hun "Overdrunk Love". Tijd ook om eens in de booze te slaan. Blues ook met soms een snuifje boogie woogie en "Edwin Bluesbones" glunderde meteen met een Hammond on stage.

Spanje mocht zich al een paar maal tot laureaat kronen op deze "European Blues Challenge" en liefst twee keer oprij met "A Contra Blues" in 2014 en op de Belgische editie van deze "EBC" met "The Travellin' Brothers" in 2015. Dit jaar wordt het land vertegenwoordigd door Big Yuyu. Dit trio vindt zijn roots op het eiland Mallorca en ontstond in 2006. Voor zover speelden ze al meer dan 3000 concerten en naast Spanje speelden ze ook reeds in Duitsland en Nederland. "Big Yuyu" heeft net zijn 4de studio album uit en bestaat uit Jordi Alvarez (guitar, vocals), Juan Amaro (bass) en Esteve Huguet (drums). Benieuwd?

Een beetje een mix van blues 'n boogie met heel wat slide en stevige beats. "Gimme Back My Wig" van Hound Dog Taylor en het liefdes-epos "I Want You" waren best verteerbaar, voor de rest bluesrock uit Spanje.

Met de Geir Bertheussen Blues Express gaat he nu richting Noorwegen, het land waar de vorige "EBC" werd ingericht. Het noorden kan je wel levendig inbeelden bij deze band want ze komen effectief uit het Noordelijke deeel van hun land. Frontman, zanger en harper Bertheussen is een bluesman in hart en nieren en ging al meerdere malen richting US om er de roots van de muziek te gaan beleven. Vorig jaar vierde hij zijn 30ste verjaardag op het podium als muzikant. Hij wordt hier in Ponto Delgada vergezeld door Kai-Sverre Fjellberg (guitar, vocals), Rune Karlsen (keys), Trond Hansen (bass) en Kaare Amundsen (drums).

Deze Noorse inzending kon ons niet meer verrassen daar we ze al op een buiten podium aan het werk zagen."It's All Good" en "Who's Gonna Love You" werden vocaal ondersteund door een talrijke horde fans die samen met die van "Black Cat Bisquit" nadrukkelijk aanwezig waren.

Ondertussen is middernacht al voorbij wanneer de Zwitserse formatie Manu Hartmann and The City Blues Band hun opwachting komen te maken. Ook deze Manu Hartmann is een oude rot in de bluesscène van het land van Gruyère en Alpenhoorns. in 2013 kwam hij samen met gitarist Claude Groelly deze band op te richten. Hun opzet was het brengen van moderne urban blues met een streepje soul en funk, vandaar de ruime bezetting met verder ook nog Stephan Schätti (drums), Denis Flaig (bass), Shanky Wyser (keys/organ) en een horny horn section bestaande uit Christoph Huber (trombone), Thierry Kaufmann (saxophone) en Marko Frank (trumpet). Een lawine kunnen ze hier op het eiland São Miguel niet veroorzaken, een tsunami misschien wel met hun sound in een mix van Etta James en Delbert McClinton.

Met deze Zwitserse inzending kregen we een soulvol feestje op het podium mede door de blazers. Krachtige soul en funk en voor mij behoren ze alvast ook tot de kandidaten.

Rond de klok van 01.30 zagen we de Duitse Richie Arndt & Band op de bandstand verschijnen. Met deze zanger-gitarist krijgen we een mix van Blues en Americana. Decennia lang speelde hij als solo artiest over gans Europa en bracht al 16 albums op de markt. In 2015 eerde m'n hem als “Best Contemporary Blues Artist" en later volgde er nog prijzen als de "German Blues Award" in 2016 voor het beste album en in 2018 als beste mannelijke vocalist. Deze nieuw gevormde band bestaat ook nog uit Sascha Oeing (bass, backing vocals) en Peter Weissbarth (drums , backing vocals). Get ready for the blues from East Westphalia...

Ook met deze Richie Arndt krijgen we een zekere diversiteit met nummers als "Blues On My Pillow" en gaan we ook richting NOLA . Na "I'm Drawning In My Soul" gaat het met de Texas shuffle "Dancin' in The Love Shack" richting einde van zijn 20 minuten.

Als allerlaatse op deze eerste dag krijgen we rond de klok van '02.30' de Franse inzending met Elise and The Sugarsweets. Elisa Heyte is een talentvolle vrouw met in haar zog de solide bluesband "The Sugarsweets". Hun originaliteit bestaat erin om stijlen als Blues, Soul en Rhythm 'n Blues te mixen, mijne meug dus. Samen met Olivier Raymond (guitar & backing vocals), Bala Pradal (Hammond), en de ritme sectie met Olivier Ferrier (drums) en Jérôme Ferrier (bass) zullen zij die hier bijna liggen te slapen een allerlaatste keer uit hun zetel recht doen veren met een dosis Memphis Blues 'n Soul. We're on fire...

Elisa was here, en Vítor et moi trokken als the last two mohicans verder de nacht in...

meer foto's volgen...